SPOTKANIA W DRODZE
PROLOG
Oto dziś
staję pośród ciebie
ludu mój
Dziś czynię drogi wasze
drogami moimi
i myśli wasze
przygarniam w swe Serce
Albowiem
odwieczną miłością
szukam cię
pośród ścieżek twoich
ludu mój
a tęskniąc
wychodzę ci na spotkanie
I.
Mierzysz Mnie
wzrokiem
Mierzysz Mnie
miarą danej ci władzy
miarą sukcesu i sławy
miarą poklasku tłumu
„Kim jesteś?”
pytasz
„Cóż to jest prawda?”
Masz uszy do słuchania
lecz nie słuchasz
masz oczy do patrzenia
ale widzieć nie chcesz
masz dłonie ku pomocy
wolisz je obmyć
Nie czyń sobie
zasłony z retoryki
nie skrywaj serca
za pustymi słowami
Podnieś wzrok
a ujrzysz przed sobą
PRAWDĘ
II.
„Nie przyjdzie to na Ciebie!”
wołałeś
A teraz targa tobą
rozpacz i przerażenie
Nie rozumiesz
Słyszałeś Dobrą Nowinę
widziałeś jak chromi wstają
a w ślepych oczach
jaśnieje światło
jadłeś rozmnożony chleb
i rybę z cudownego połowu
rozmawiałeś z Łazarzem
gdy wrócił z krainy śmierci
Teraz nie rozumiesz
A oto
przygarniam Krzyż
by odwrócić sens cierpienia
Przyjmuję Krzyż
by stał się znakiem zwycięstwa
Pamiętaj o tym
gdy wstąpisz na drogę
boleści
III.
Pochwyciłem twój wzrok
w tłumie
tuż przed tym
jak zachwiało się niebo
i kamienny bruk ruszył
na spotkanie mej twarzy
Wiem, jak to jest
Ciężar krzyża
nie przytłacza tak
jak miażdży duszę
wzgarda i odrzucenie
oczernienie i zdrada
odepchnięcie
wykluczenie
szyderstwo
W opuszczeniu swoim
wspomnij spotkanie
mych oczu
Niosę cię w Sercu swoim
Ja
kamień pośród kamieni
przeznaczony na zdeptanie
Ja
kamień odrzucony
przez budujących
IV.
„Niech mi się stanie!”
rzekłaś Gabrielowi
Wyjawił Ci Moje Imię
– stało się tytułem winy
Zwiastował wieczne królowanie
– oto korona ma z cierni
a szata purpurowa
od krwi
Mówił, żeś pełna Łaski
– dziś dusza Twoja po brzegi
napełniona cierpieniem
Matko Moja
Panno wierna do końca
Błogosławiona jesteś
między niewiastami
Pan z Tobą
Bądź pochwalona
przez wszystkie pokolenia
za Twe pokorne
FIAT
V.
To nie przypadek
Przed wiekami wyznaczyłem
czas i miejsce
naszego spotkania
na skrzyżowaniu
twego utrudzenia i Mojej męki
To nie był przypadek
Wybrałem cię
choć chciałeś ominąć
moją Drogę
Wezwałem
byś uczynił więcej
niż zdołałeś pojąć
W skwarze i upaleniu
pomogłeś mi dźwigać
Zbawienie świata
I od tej godziny
Zbawienie weszło
do twego domu
VI.
„Oblubieniec nadchodzi –
wyjdź Mu na spotkanie!”
Nie było w tobie wahania
Przeniosłaś światło
przez tłum wzburzony
przez ciżbę szyderców
przez wrogość żołdactwa
Ustrzegłaś wiarę
uchroniłaś miłość
jak płomyk oliwnej lampki
a nie przemogły go
rozszalałe wichry nienawiści
Tkliwością serca
czułością palców
otarłaś z brudu twarz
udręczonego skazańca
Oto na płótnie
oto w głębi duszy
unosisz wizerunek
Bożego Oblicza
PRAWDZIWY OBRAZ
VII.
Znasz tę pokusę
Kolejna nieudana próba
pogrzebane nadzieje
na nowy początek
życie wraca uparcie
do utartych ścieżek
latami żłobione koleiny
nie pozwalają
zmieniać biegu spraw
I znów upadek
upokorzenie porażki
za każdym razem
dotkliwiej rani
Znasz tę pokusę
szkoda wysiłku
lepiej tak zostać
i tak nic z tego
Nie trać ducha
daj rękę
tobie mówię
WSTAŃ
VIII.
Nie płaczcie nade Mną
córki jerozolimskie
nie płaczcie
Drzewo zielone
odrodzi się z wiosną
jutrzenka nowym blaskiem
rozjaśni świat o poranku
Lecz lament wasz
niech nie ustaje
a żałość wasza
niech woła zmiłowania
Niech strugi łez
obmyją wam oczy
by dojrzały światło
Objawienia Syna Bożego
niech zroszą i użyźnią
zatwardziałe serca
synów waszych
na godne przyjęcie
ziarna Moich słów
Płaczcie nad sobą
i dziećmi waszymi
Albowiem
jak długo płaczecie
jesteście godne
Mego pocieszenia
IX.
W tumanie kurzu
nim ciepła czerwień
przesłoniła świat
twój but
ogromniał przed oczami
Dudnienie bólu
w poranionych skroniach
zagłuszył nagle
cios twojej pięści
Silniej niż ciężar
krzyżowej belki
wbiły mnie w ziemię
obelżywe krzyki
O ty, który butnie stoisz
nad poniżonym człowiekiem
bacz, byś się nie zachwiał
Tobie powiadam
z najcięższego upadku
podźwignę cię
mocą tej godziny
Jeśli tylko
wezwiesz Mojego Imienia
X.
Nie odwracaj wzroku
nie odchodź
Gdy zdzierają ze Mnie
szaty świętej teologii
oddzierają jedną po drugiej
warstwy traktatów
uczonych rozpraw
zawiłych komentarzy
odrzucają suknie
dawnych rytuałów
i pobożnych wyobrażeń
Stań wobec
Boga Żywego
spójrz
umiłuj
JAKI JEST
XI.
Myślisz
„Gorszyciel i bluźnierca.
Wreszcie przestanie
zrywać kłosy w szabat,
uzdrawiać w dzień święty,
przygarniać do serca,
celników i jawnogrzesznice,
nazywać się Synem Bożym!”
Lecz
to nie jest godzina
Mojej klęski
to nie czas
twego tryumfu
Gwoździe
nie zatrzymają moich nóg
rąk moich
nie uczynią bezsilnymi
Będę szedł
ścieżkami twego życia
lecząc miłością
wszelkie twoje skaleczenia
XII.
Błogosławiony jesteś
przyjacielu
mojej ostatniej godziny
Błogosławiony jesteś
któryś się użalił
nad męką Syna Człowieczego
Błogosławiony jesteś
boś miłosierdziem swoim
zasłużył na Boże miłosierdzie
Błogosławiony jesteś
któryś serce swe obmył
we Krwi Baranka
Błogosławiony jesteś
boś uwierzył
na dnie rozpaczy i zwątpienia
Błogosławiony jesteś
albowiem
Boga oglądać będziesz
Zaprawdę powiadam ci
dziś będziesz ze Mną
w Raju
XIII.
Wyjmij już z duszy
siedem mieczy
wyjmij Mi z czoła
ciernie boleści
niech Sercom naszym
nic nie wadzi
Dokonało się!
Dopełnił się czas
spełniona Ofiara
pokonany wróg
Oto nasza godzina
Niewiasto
Matko
moich dziecięcych snów
ułóż Mnie troskliwie
do snu śmierci mojej
Matko
mojego Wcielenia
składam swoje
Człowieczeństwo
w kolebkę
Twojej czułości
XIV.
Przychodziłeś nocą
ukradkiem
Przychodziłeś w ciemnościach
po Światło
mych słów
Przychodziłeś w zalęknieniu
po moc
Bożej Łaski
Dziś moje ciało
złożyłeś w swym grobie
a mrok śmierci
pustoszy ci duszę
zwątpieniem
Zaprawdę powiadam ci
niech się nie trwoży serce twoje
wytrwaj w wierze
jeszcze tej jednej nocy
ciemnej nocy
przed PORANKIEM
EPILOG
Wszedłem w twój świat
i pozostałem tu
na zawsze
szlaki mojej wędrówki
zbiegają się i krzyżują
z twoim losem
Uwierz
Ja Jestem
Drogą
Prawdą
i Życiem
Pójdź za Mną!
Marta Chamów
ВСТРЕЧИ НА ПУТИ
Пролог
И вот в этот день
перед тобою стою
Мой народ
ВСТРЕЧИ НА ПУТИ
Пролог
И вот в этот день
перед тобою стою
Мой народ
И делаю ваши пути
Своими путями
и ваши мысли
погружаю в сердце Своё
Ибо
вечной любовью
ищу тебя
среди тропинок твоих
Мой народ
и тоскуя
выхожу навстречу тебе
I.
Ты Меня измеряешь
взглядом
Ты Меня измеряешь
мерой данной тебе власти
мерой успеха и славы
мерой аплодисментов толпы
«Кто Ты?»
Вопрошаешь
«Что есть истина?»
У тебя есть уши чтобы слышать
Но ты не слушаешь
У тебя есть глаза чтобы видеть
Но ты видеть не хочешь
У тебя есть руки для помощи
Но ты их предпочитаешь умыть
Не делай себе
заслон из риторики
не прячь своё сердце
за пустыми словами
Глаза подними
И увидишь перед собой
ИСТИНУ
II.
«Не будет такого с Тобою!»
ты восклицал
А ныне – торговля тобой
отчаянье и смятенье
Ты не понимаешь
Ты слышал Благую Весть
увидал как лежачие поднимаются
а в глазах слепых
загорается свет
ты ел умноженный хлеб
и рыбу чудесного лова
разговаривал с Лазарем
когда он вернулся из мира усопших
Теперь же ты не понимаешь
И вот я Крест обнимаю
чтобы новым смыслом наполнить страданье
Принимаю Крест
чтобы стал он знаком победы
Помни об этом
Когда вступишь на путь
скорби
III.
Я поймал твой взгляд
в толпе
за миг до того
как заколебалось небо
и каменная мостовая
бросилась Мне в лицо
Знаю как это бывает
Тяжесть креста
не так угнетает
как подавляет душу
презрение и отречение
очернение и измена
отвержение
пренебрежение
издевательство
В своём одиночестве
вспомни встречу
с Моими глазами
Я несу тебя в своём Сердце
Я
камень среди камней
предназначенный быть под ногами
Я
камень который отвергли
строители
IV.
«Да будет мне по слову твоему!»
сказала Ты Гавриилу
Он открыл Тебе Моё имя
оно стало названьем вины
Возвестил Мне навечно престол
и вот Мой терновый венец
и одежды пурпурные
от крови
Он Тебе сказал: «Благодати полная»
и стала душа Твоя до краёв
полной страдания
О Матерь Моя
Дева верная до конца
Благословенна Ты
между женами
Господь с Тобой
Славься
во всех поколениях
за Своё смиренное
FIAT
V.
Это всё не случайно
Предвечно назначено Мною
время и место
нашей встречи
на перекрёстке
твоего трудового пути и Моих страстей
Не было это случайным
Избрал Я тебя
хотя ты хотел пройти мимо
Пути Моего
Я призвал тебя
чтобы ты сделал больше
того что способен понять
В удушливый зной
ты помог Мне нести
Спасение мира
И с этого часа
Спасенье вошло
к тебе в дом
VI.
«Жених грядёт –
выйди навстречу Ему!»
У тебя не было колебания
Ты пронесла свет
сквозь бушующую толпу
сквозь насмешников толчею
сквозь неприязнь солдатни
Уберегла веру
сохранила любовь
как огонёк лампады
и не одолели его
разъярённые вихри вражды
Нежностью сердца
чуткостью пальцев
ты отёрла от грязи лицо
истерзанного осуждённого
И вот на плате
и вот в глубине души
ты уносишь изображенье
Божьего Лика
ПОДЛИННЫЙ ОБРАЗ
VII.
Искушение это знакомо тебе
Ещё одно неудавшееся испытание
похороненные надежды
на новое начало
жизнь возвращает упрямо
на проторенные пути
на годами наезженные дороги
не дают они
изменить
ход событий
И снова падение
унижение поражения
с каждым разом
мучительней ранит
Искушение это знакомо тебе
и жаль усилий
лучше оставить как есть
совсем неплохо и так
Не падай духом
дай руку
говорю тебе
ВСТАНЬ
VIII.
Не плачьте вы надо Мной
дочери Иерусалима
не плачьте
Зелёное древо
возродится весной
новым сияньем заря
мир на рассвете зальёт
Но пусть ваш плач
не прекратится
пусть ваша скорбь
взывает о милости
Пусть слёзы ручьями
омоют глаза вам
чтоб они увидели свет
Явления Божьего Сына
пусть оросят и удобрят
окаменевшие души
для достойного восприятия
зерна Моего слова
Плачьте вы над собою
и над детьми своими
Ибо
пока плачете
вы остаётесь достойны
Моего утешения
IX.
В облаке пыли
прежде чем что-то тёплое красное
мир заслонило
твой ботинок
был прямо перед глазами
Биение боли
в пронзённых висках
вдруг заглушил
удар твоего кулака
Сильнее, чем тяжесть
древа креста
меня в землю вдавили
крики презренья
Ты который надменно стоишь
над униженным человеком
смотри как бы не пошатнуться
Тебе говорю Я
из тяжелейших падений
тебя подниму
силой этого часа
Если только
ты призовёшь Моё Имя
X.
Не отворачивайся
не уходи
Когда срывают с Меня
одежды священного богословия
отдирают один за другим
пласты трактатов
научных трудов
комментариев сложных
отвергают облачения
древних обрядов
и образов благочестивых
Встань перед лицом
Бога Живого
воззри
возлюби
ТАКИМ КАКОЙ ЕСТЬ
XI.
Ты думаешь
«Соблазнитель и богохульник.
Наконец-то Он перестанет
срывать колосья в субботу
исцелять в святой день
всем сердцем к себе привлекать
сборщиков податей и блудниц
называть Себя Сыном Божиим!»
Но это
вовсе не час
Моего поражения
это не час
твоего торжества
Гвозди
не смогут остановить Моих ног
рук Моих
не обессилят
Я буду идти
путями жизни твоей
исцеляя любовью
все твои раны
XII.
Благословен ты
Мой спутник
в этот последний час
Благословен ты
восскорбевший
о страдании Сына Человеческого
Благословен ты
ибо своим милосердием
заслужил милосердие Божие
Благословен ты
омывший сердце своё
в Крови Божьего Агнца
Благословен ты
ибо уверовал
на дне отчаянья и сомненья
Благословен ты
ибо
будешь взирать на Бога
Истинно говорю
ныне же будешь со Мною
в раю
XIII.
Выдерни из души
семь мечей
выдерни из головы Моей
тернии скорби
пусть нашим сердцам
ничего не мешает
Свершилось!
Исполнилось время
свершилась Жертва
враг побеждён
Это наш час
о Дева
Матерь
Моих детских снов
заботливо уложи Меня
ко сну смерти Моей
Матерь
Моего Воплощения
приношу Свою
человеческую природу
в колыбель
Твоей нежности
XIV.
Ты приходил ночью
тайком
Ты приходил во тьме
за светом
Моих слов
Ты приходил с опаской
за силой
Божьей благодати
Сегодня тело Моё
ты положил в своём гробе
и мрак смерти
опустошает душу твою
сомненьем
Истинно говорю тебе
пусть не тревожится сердце твоё
сохрани свою веру
ещё лишь одну ночь
мрачную ночь
до наступления УТРА
Эпилог
Я вошёл в твой мир
и остался в нём
навсегда
пути Моих странствий
сходятся и пересекаются
с твоею судьбой
Поверь
Я есть
Путь
Истина
и Жизнь
Следуй за Мною!
2018, в Великий пост
Марта Хамув (пер. И. Баранова)