W korowodzie masek
w teatrze oszustwa
w kręgu fałszywych uśmiechów
w tańcu udawanych uczuć
Odszukaj mnie
Boże mój
Prawdo moja
Zbawienie moje
W Obecności Twojej
odrzucam
wszystkie moje maski
zdzieram
wszystkie ozdoby
zmywam
makijaż upiększeń
MIŁUJ MNIE
w jawnej nędzy mojej
O Wszechwiedzący
O Miłosierny
Purim, 14 adar 5775 (5.03.2015)
O TY
Któryś
utkał mnie
w łonie mej matki
Który znasz
każdą moją komórkę
każdą sekwencję
mojego DNA Tyś utworzył
Któryś natchnieniem
wszystkich najskrytszych
myśli, tęsknot, dążeń
poruszeń mej duszy
Boże UKRYTY
Boże UTAJONY
bądź mi wzajemny
pozwól się poznać
Nie unikaj mojego wzroku
Nie omijaj mojego umysłu
Duszy mojej
Nie porzucaj w ciemności
Oblicza Twego
nie kryj przede mną
Wielkich dzieł Swoich
nie czyń niejasnymi
A CHOĆBYŚ
NIE WYSŁUCHAŁ
TEJ PROŚBY MOJEJ
PÓJDĘ ZA TOBĄ
PRZEZ CIEMNĄ DOLINĘ
Boże Abrahama
ufam Ci ślepo
wierzę na przepadłe
contra spem spero
Boże
Purim, 14 adar 5775
Wychwalam Cię
Błogosławię Cię
Uwielbiam Cię
Cebulę i czosnek Egiptu
oddal ode mnie, o Panie
– łaknę jedynie Twej
Manny
Uczty wystawne świata całego
marnością niech będą mi, Panie
– stół dla mnie zastawiasz
Chlebem i Winem
Tlen, azot, całe powietrze
niechaj uleci, o Panie
– w Tobie tonę na wieki
Tobą oddycham jedynie
Strumienie górskie i rzeki
niechaj do morza zdążają
– ze źródeł Boskiej Miłości
czerpię ponad obfitość
Słońce w zenicie i księżyc
niech darzą blaskiem świat cały
– jasność Twa mnie przenika
Promieniotwórczość Zbawienia
Serca Przyjaciół i Braci
Twej Opatrzności oddaję
– uchroń je od zranienia
gdy Serce Twe mym schronieniem
Ręce proszące o wsparcie
obdziel chlebem rozmnożeń
– gdy do Ran Twoich Dłoni
przypadam pieśnią i duszą
Skarby Bachrajnu i Saby
zawieszam Tobie jak vota
– Ty wiesz, że nic mi nie znaczą
gdym w Twojej Łaski Skarbnicy
Z życia mnie, Panie, ogołoć
Tobie danego na wieczność
– niech będę Twoją monstrancją
choć z gliny lichej zlepioną
Adoro Te
Amo Te, Christe
Bóg mój i wszystko moje 15.02.15
I.
A gdy nastała
Godzina Dziewiąta
Przedwieczny
rozdarł z boleści
szaty Przybytku
Czarnym kirem
zakryło twarz
zrozpaczone słońce
Wydały jęk
targane żałością wichry
nad Jerozolimą
Rozległ się ryk
pękających wśród zgrozy
fundamentów ziemi
O, w tej Godzinie
w godzinie Twej śmierci
w godzinie Twego miłosierdzia
niech nie stoję
niewzruszenie
niech się ugną kolana
mojego zadufania
niech obróci się w proch
pycha intelektu
Niech uderzę czołem
w popiół mego serca
płonącego z miłości
ku Tobie
II.
Boże
Wszechmocny i Nieogarniony
Wieczności
przebita włócznią setnika
Szerokości
do granic przeorana cierpieniem
Głębokości
wypełniona bez reszty boleścią
Wysokości
zdruzgotana ludzkim okrucieństwem
Przepastna Wielkości
Któraś Jest
krwawiąca
ludzką krwią Syna
umierająca w bólu
Jego konającego Serca
Miłości
Rano Boga
W Tobie się ukrywam
ja, człowiek,
sprawca Twej boleści
W Tobie się ukrywam
przed karą
za krew przelaną
Nie poczytaj za bluźnierstwo
mego wołania
gdy żebrzę o miłosierdzie:
„Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Tobie…”
Wielki Piątek 2015
Marta Chamów